«Εδώ είναι η Σπάρτη» φωνάζει ο Λεωνίδας, και πετάει τον Πέρση απεσταλμένο, (τον καταπληκτικό Peter Mensah), στο πηγάδι. Εν συνεχεία, παίρνει 300 παλικάρια διαλεγμένα για τους διαγραμμισμένους κοιλιακούς τους, και πάει να αντιμετωπίσει το τέρας, που όπως μας λέει το Χόλυγουντ τον είδε και περιορίστηκε στο να του κάνει μασάζ... Αυτή είναι η παράδοση μας, η ιστορία που σαν παραμυθάκι μαθαίνουν όλα τα παιδιά στη χώρα μας. Αντίσταση στον τύραννο, ακόμα και με κόστος της ζωής μας.
Πάτε τώρα μια βόλτα σε μια πορεία του σήμερα. Αν ο Λεωνίδας θυσιάστηκε ώστε να ενωθούν οι Έλληνες και να πολεμήσουν τους Πέρσες οργανωμένα, το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας χάνεται στα CGI του Χόλυγουντ, και στις τάξεις άπειρων και κακοπληρωμένων μέχρι εξαθλίωσης δασκάλων. Η αντίσταση γίνεται αυτοσκοπός. Χωρίς οργανωμένο σχέδιο ανάκαμψης και με βαθιά διαίρεση ανάμεσα μας. Το δοκιμάσαμε και παλιότερα, αλλά η ιστορία έθαψε τα Ορλωφικά πολύ βαθύτερα από τις Θερμοπύλες.
Την Παρασκευή είδα πολλές πορείες ανεξάρτητες, ώστε να περιφρουρηθούν. Ανοργάνωτους απλούς ανθρώπους μπροστά στη βουλή να φεύγουν σαν τα γελάδια μπροστά στους αρματωμένους μέχρι τα δόντια αστυνομικούς, που είχαν στηθεί από νωρίς, φορώντας τις μάσκες τους και κάνοντας μανούβρες, Αμαλίας και Ξενοφώντος γωνία. Αστυνομικούς που ποδοβόλησαν πολίτες που έφευγαν μπροστά τους, συνέλαβαν πιτσιρίκια που τα έκανα και εγώ καλά, και χθες κάθονταν απαθείς μπροστά σε μια Αθήνα που παραδιδόταν στις φλόγες και στην αναρχία. Άλλοι πολίτες τους έβριζαν, άλλοι έβριζαν τους βουλευτές, και άλλοι βρίζονταν μεταξύ τους. Είδα και τους «μπαχαλάκηδες» πολύ βολικά να εμφανίζονται με το που πύκνωνε ο κόσμος. Μια φορά δεν εμφανίστηκαν, και οι βουλευτές δεν μπορούσαν να φύγουν από το μαγαζί. Χάος, διαίρεση και ίντριγκα, ακόμα και στη διαμαρτυρία.
Τι νόημα έχει να σηκώνεις κεφάλι όταν δεν είσαι έτοιμος; Χωρίς σχέδιο, οργάνωση και αιφνιδιασμό. Χωρίς όραμα για το πού πρέπει επιτέλους να πάει αυτή η κοινωνία; Χωρίς να προσπαθήσεις έστω να αναδείξεις ηγέτη. Με τον καθένα μας να ονειρεύεται λαούς να τον ακολουθούν στις ηρωικές τους προσπάθειες να σώσει την Ελλάδα; Που μόνο ως Λεωνίδας θα πολέμαγε, ποτέ ως οπλίτης; Πως θα απαντήσουμε στο τι νόμισμα θέλουμε, όταν δεν μπορούμε να απαντήσουμε τι χώρα θέλουμε; Βλέπουμε εχθρούς στον Σόιμπλε, το Ρέσλερ και τη Μέρκελ, στους Αμερικανούς και τους Εγγλέζους, και δεν βλέπουμε τον μεγαλύτερο: τον κακό εαυτό μας.
Η Σπάρτη, η Αθήνα, ο Λεωνίδας, ο Κολοκοτρώνης, όλες οι φιγούρες μας δίδαξαν ότι η αντίσταση φέρνει αποτέλεσμα μόνο με σχέδιο. Μόνο με οργάνωση. Το θέαμα την Παρασκευή ήταν αποκαρδιωτικό. Και μέσα, αλλά κυρίως έξω από το μεγάλο μπεζ κτήριο. Ας διαμαρτυρηθεί ο κόσμος όσο θέλει. Αλλά ας βάλουμε επί τέλους κάτω τα πράγματα και ας πάμε προς μια κατεύθυνση. Γιατί το μοναδικό πράγμα χειρότερο από κακό καπετάνιο, είναι το άδειο τιμόνι. Αυτό που το παίρνει κάθε μούτσος (ή λοχίας), και σε πάει στο δικό του προορισμό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου